بدون شرح

حوصله هیچی رو ندارم نه خندیدن نه حرف زدن نه گریه کردن 

دو روزه خودم با خودم بیشتر دوست شدم 

خودم دلم و بغل کردم جاي همه 

خاموش کردم که حداقل بهانم باشه خاموشم 

نمیتونه پيدام کنه 

خاموش کردم که دیگه زحمت پيچوندنم گردن نهال نباشه !

که دلخور نشم و،غصه هام و داد نزنم و آقا کوهم نگه بسه کیمیا بزرگش کردي!

چه فرقی داره اصن گفتن نگفتنش وقتی اول آخر میخواد بگه بسه؟

خب خودم هنو شروع نکرده بس میکنم دیگه اینجوری همه راحت ترن

دوروزه آروم شدم اروووووم اروووووم 

جدیدا فقط نگاه میکنم درک میکنم تو خودم می ریزم و رد میشم 

نه اعتراضی نه مخالفتی نه موافقتی نه ذوقی هيييييچي!

اونقدر هیچی که حتی ازش نميپرسم چرا انقدر دل تنگت بودم نیومدی کتابخونه؟

درست روزی که بهت گفته بودم کلاس دارم اومدي؟

چقد این من آروم مظلوم شده 

چقد ساده همه چیزو باور میکرد البته الانم میکنه 

و چقد برا من دوس داشتنيه این دختر آروم کم حرف احساساتی که ارزش یه خدافظيم نداش برا عشقش 

برا عشقی که هیچ رقمه مهم نبود براش دلتنگيام نگرانيام دلخوريام انتظارام و...

و من چقد عجیب هنوز دوسش دارم،هعي!

دنبال مقصر نیستم چون اتفاقات حاصل رفتار خود آدماس 

پس مسبب سکوت الانم خودمم نه هیچ کس دیگه 

امروز آخرین امتحانت بود ديگه؟ درسته؟

خسته ی درس خوندن نباشی عشق ابدي:-)

بار اول که چشماشو دیدم گم شدم تو گرما و شیرینی اون دوتا فنجون عسل 

اصن لامصب یه جادوی خاص داره چشماش که بعدا تو یه پست جدا مفصل میگم براتون 

امیدوارم همیشه همون جور گرم و شیرین بمونن 

دوست دارم تا ابد دیوونه ی دوس داشتني!